O mnie słów kilka, czyli jak blogowanie dodaje skrzydeł

Czeeść ^_^

Tak na wstępie chcę Wam wszystkim podziękować za to, że mimo mojej długiej przerwy w blogowaniu wciąż tu zaglądacie. Oj, jakie to miłe :3. I komentujecie, i obserwujecie. Achh ♥


Kiedy zaczynałam blogować byłam bardzo zamkniętą, nie wierzącą w siebie osobą. Nawet wstydziłam się wstawić swoje zdjęcia...baa, nawet nie chciałam ich robić, nawet tylko dla własnego wglądu. Mówiłam sobie, że :

"Jestem niefotogeniczna, brzydka i przecież to tylko ja." 

"Jakim cudem komuś mogą spodobać się moje zdjęcia? Pewnie komentuje z litości."

I wiele innych, bardziej przykrych tekstów, które odejmują wiary w siebie, powodują spadek samooceny.
Ale dla mnie to było naturalne, taka samokrytyka przychodzi o wiele łatwiej niż miłe słowa na własny temat.

Ale w pewnym momencie postanowiłam coś zmienić. Nie wiem jak do tego doszło, bo mam w zwyczaju, że mogę dużo myśleć i planować, ale wcielić w życie postanowienie jest o wiele trudniej. 

Jednak sięgnęłam po
aparat i nawet udostępniłam, według mnie, dość znośne zdjęcie. I było to około dwóch lat temu.

I wtedy poczułam zadowolenie z siebie, a nawet dumę, że się odważyłam. Nie miało dla mnie żadnego znaczenia, że inni wstawiają zdjęcia już od dawna, czy mają masę lajków, a ja tylko kilkanaście, ale byłam zadowolona, że zrobiłam pierwszy krok. Oczywiście wtedy nie byłam świadoma, że taki zwyczajny czyn będzie podstawą mojej zmiany.

 I tak do dnia dzisiejszego toczy się we mnie walka między odwagą, a zamknięciem. Trudniej jest się otworzyć, ale trzeba pamiętać, że nawet najdrobniejsza decyzja, z pozoru nic nie znacząca, kształtuje naszą przyszłość. 

Pewnie, że łatwiej jest być niezauważalnym - wtedy nie trzeba bać się oceny innych, często bardzo krytycznej, ale co powinno nas obchodzić zdanie obcej nam osoby? Najważniejsze jest to, co sami o sobie myślimy, bo to nastawia nas pozytywnie na cały dzień i sprawia, że nie uśmiechamy się z przymusu, ale naszą radość również widać w oczach.

Nie twierdzę, że teraz jestem bardzo odważna i pewna siebie, ale stopniowo dzięki blogowaniu bardziej otwieram się na świat. I w pewnym sensie czuję, że mam moc <bez względu na to, jak dziwnie to brzmi,tak właśnie mi się wydaje>.
Nie jestem szczególnie piękna, a jednak dzięki praktyce, nawet robienia zwykłych selfie, z czasem uczymy się dobrego ustawienia przed obiektywem i złapania odpowiedniej ilości światła, by zdjęcie wyszło znośne, a nawet bardzo dobre. Zaimprowizujmy - zdejmijmy okulary, rozplączmy włosy. Nie starajmy się być tacy, jak inni chcą nas widzieć, czy do jakiego widoku są przyzwyczajeni. Każdy człowiek ma wiele odsłon i to nic złego. 
Kiedy zobaczymy ujęcia, na których nawet skromne osoby uznają się za ładne dostajemy przysłowiowych skrzydeł. I nie bójmy się świata, nastawmy się na dobre myślenie.

 I mam nadzieję, że każda bloggerka dostrzega swoją wyjątkowość, dzięki tworzeniu własnej strony. To, że są tysiące blogów, czy wielu słysząc słowo blogger ma same złe skojarzenia nie powinno mieć dla nas większego znaczenia. Każda z nas tworzy swoją historię, która pomaga wielu osobom uwierzyć, że nie ma niezniszczalnych barier, każdy problem jest do pokonania. I każdemu w końcu uda się osiągnąć cel, wszystko jest tylko kwestią czasu ;-).


A co blogowanie wniosło do Waszego życie? I jak spędzacie Dzień Dziecka? ;-)

Miłego dnia życzę ♥

+w ramach podziękowania za Waszą pamięć o moim blogu spośród wszystkich komentarzy pod tym postem wybiorę dwa blogi, które wypromuje w następnym wpisie ;-).

INSTAGRAM